Che far, sch’el nu piglia plü giò il telefon e disch «Derungs, Strada»? – Cul ir dal temp vaiv’eir eu cumanzà a dir «Rauch, Cuoira», cur ch’el telefonaiva. No vain telefonà bler, no duos, e lönch. No vain battü il record cun quatter uras e 53 minuts. E gnanc’ün minut nu d’eira lungurus, gnanc’ün nu lessa avair manchantà.

Co mâ am dessa algordar dad Otmar Derungs, uossa, dad ün mumaint sün tschel? Eu sun cunter! Quai dschaiva’l magara minchatant, ma na sainza ün’intera chadaina dad argumaints. Quai ch’el nu laiva far, nu faiva’l, quai ch’el laiva far però, faiva’l in tuotta consequenza. Eu sun cunter – dad acceptar ch’el es mort. Cunter, perquai chi’m fa mal da perder ün tal ami. Fin ch’eu n’ha realisà quai giaraja amo lönch. Ma, lair o nu lair, am van milla robas tras il cheu.

Tuornà cun chavels lungs

In secundara sezzaiva’l aint il ultim banc, amo üna lingia davo mai. Eu sa ch’el d’eira ün bun scolar, ma la scoula sco tala nu til giaiva pel strich. Co eir, scha quella dschaiva che chi’s po e che brich. Na l’ultim pervi da quai es Otmar i subit ch’el d’eira our’d scoula giò Turich a far ün giarsunadi pro la posta. Da quel temp nu saja bler, be cha cur ch’el d’eira rivà darcheu üna jada sü Ftan, ingio ch’el es creschü sü, vaiva’l chavels lungs. Quai sarà stat intuorn il 1970. L’algordanza am disch ch’eu vaiva chavels amo plü lungs. I’s trattaiva da batter ad Otmar in quel connex.

E güsta perquai cha a Ftan nu d’eiran bainvissas quistas chavlüras da schlabaccars, bastaiva per no duos la frisura per s-chaffir solidarità. Fin hoz, ch’eu scriv quistas lingias, vaiva Otmar chavels lungs e ritschlats. – Quai d’eira Otmar!

Quai d’eira Otmar!

I’m vain adimmaint ch’el d’eira ün chatschader chi savuraiva la sulvaschina, ch’el traiva be cur ch’el d’eira 100 pertschient sgür, solaiva’l dir. Ün di chi’d es passà ün tröp tschiervis sper chamonna sü, ha’l sajettà ün bouv. El vess pudü schlupettar plüs, quai vaivan vis tuots. «Ün basta!» ha’l dit. – Quai d’eira Otmar.

Ün on ch’eu sun i insembel cun el a chatscha vaiv’eu per cas sajettà ün tschiervi. E lura vaiva il Rocco, il papagagl verd dad Otmar, ch’el ha gnü 30 ons a chasa e tut cun sai aint in chamonna, cumanzà a piclar vi da las cornas. Eu craj, cha quai nu’m plaschaiva güsta, quella jada. Ma Otmar ha dit: «Quai appartegna pro l’istorgia!» E radschun ch’el vaiva. Quai es Otmar, o apunta, quai d’eira Otmar!

Ingüna temma da crodar

El sunaiva la guitarra. Blues! John Mayall d’eira seis favorit. Però, el ha sunà eir oberkrainers cun amis, plü tard cun sia aigna band, TSU da Strada, blues e rock rumantsch, punk dschess’eu. Text e musica: Otmar Derungs, bod tuot. Ed ils texts sun drets tocs rocks, critics e ris-chats. Eu nun invlid mai plü il toc «Id es da rier da crappar», sunà live, a Sclamischot, vidvart Strada, seis Open Air, ün accord, cuorsa da chavaus, e dadaut. Quai stoust il prüm amo far! Otmar!

La pittura, il plü important, surrealissem, ün pesch chi svoula tras il tschêl, blau, blau, eir il precipizi davovart, blau. Temma da crodar, mai! – Quai d’eira Otmar.

Text in memoria: Arnold Rauch

Arnold Rauch da Cuoira es stat redacter e moderatur pro Radiotelevisiun Svizra Rumantscha ed ha eir realisà dal 2004 ün film sur da l’artist Otmar Derungs.